🎃 Het Horrorspoor: Van Rechtswege

Het strafrecht is stilgezet,
het bestuurs- en civielrecht ongeldig verklaard,
gestuit, gecorrigeerd,
maar men blijft handelen
alsof die nietigheid niet bestaat.

Rechtsfeiten staan, helder, levend, van rechtswege,
geen twijfel, geen verval,
zij staan als een huis.
Toch gaat men voort op valse aannames,
op vermoedens zonder grond,
alsof waarheid een mening is,
en recht slechts papier.

De (hoofd)letter is gestorven,
maar het recht ademt nog.
Levend. Materieel. Onuitwisbaar. 
De geest van het recht
dwingt waar de wet faalt,
en herinnert wat nooit had mogen sterven.

Ab initio; van het begin af aan,
was de waarheid zuiver.
Ad infinitum; blijft zij bestaan,
ook nu, ook straks,
zelfs waar men haar weigert te zien.
Nunc pro tunc; nu voor toen,
herstelt zij wat verzaakt is,
met terugwerkende kracht,
in het heden zelf.

De equity-poorten staan open,
maar niemand durft te gaan.
Zij vrezen de correctie
die recht tot leven wekt,
die onrecht blootlegt
en macht begrenst.

Ze nemen kennis,
maar weigeren te erkennen.
Ze besluiten,
maar zonder recht.
Hun woorden zijn muren,
gebouwd om plicht te ontwijken.

Ze stempelen voort in zwarte inkt,
zonder naam, zonder stem,
zonder oog voor wat bestaat,
zonder erkenning van de waarheid die spreekt.

“Prettig weekend,” zeggen ze,
terwijl macht blind doorgaat,
terwijl besluiten niets corrigeren,
terwijl het horrorspoor echoot
in de stilte van wie ziet en spreekt,
maar alleen staat.

De visionair kijkt, en ziet:
lagen die anderen negeren,
namen gegrift in steen,
doden die rijkdom werden,
levens gemaskeerd als cijfers,
protocollen als schild,
lafheid als muur.

Ze zien het,
maar negeren het bewust.
Wat vanzelf bestaat,
wat recht is van rechtswege,
wordt verdoezeld,
vergeten,
terwijl de visionair het draagt.

Ze zien de rechtsfeiten,
maar maskeren ze met procedures, besluiten en papier verwijzingen,
verbloemen de rechtsweigering
achter schijn van protocol,
terwijl plichten en correcties blijven liggen,
'ongezien', 'ongehoord'.

Alle lagen open,
alle structuren doorgrond,
maar alleen in stilte,
want wie ziet, treft systeemblindheid,
juridische cognitieve dissonantie,
institutioneel falen, dodelijk systeem falen en machtsmisbruik aan.

Correctie is geen gunst,
herstel is geen keuze.
Het is een plicht in het hier en nu,
omdat de rechtsfeiten bestaan,
omdat zij waken.

Het gaat niet om een verzoek,
het gaat niet om een claim.
Het gaat om het herkennen van wat vanzelf bestaat,
om het recht te herinneren aan zichzelf,
zoals het ooit bedoeld was,
en zoals het nog steeds bedoeld is.

Resumé:

Het systeem faalt, niet als een incident, maar structureel, een dodelijk systeemfalen.
Toch staan de rechtsfeiten onverstoorbaar, onaantastbaar, en wachten op herkenning, daar waar geen goedkeuring of toestemming voor nodig is.
Macht en protocol krijgen voorrang op recht, procedure boven mens, papier boven leven.
De correctie die vanzelf zou moeten ontstaan, blijft uit, gevangen in een muur van inertie en ontkenning.