Laat één ding helder zijn:
Ik beweeg niet buiten het systeem.

Ik ben geen soeverein.
Geen autonoom burger.
Geen wetsweigeraar.
Geen politiek activist.

Ik ben iemand die de wet wél heeft gelezen.
Die heeft opgevolgd wat de Koning zelf heeft gezegd:

🔹 “Ken uw rechten en plichten.”
🔹 “De verzorgingsstaat wordt beëindigd.”
🔹 “Niemand zal tussen wal en schip vallen.”

Dat is wat ik heb gedaan.

📍Ik heb mijn rechtspositie gemeld —
📍Één die van rechtswege is ontstaan.
📍Binnen het systeem.
📍Gebaseerd op bestaande wetgeving.
📍Erkend staatsrecht.
📍Bekrachtigd door het Openbaar Ministerie, publiekelijk bevestigd op 7 april 2025 en bindend geworden op 7 juli 2025.

Geen fictie. Geen overtuiging. Recht.

En toch…
Werd en word ik genegeerd.
Werd en word ik bestraft.
Werd en word ik buitengesloten, niet omdat ik buiten het systeem beweeg, maar juist omdat ik het systeem volg(de).

⚖️ De rol van ‘n minor “advocaat”

Er werd een zogenoemde minor advocaat betrokken, maar niet met rechtsbevoegdheid, en zeker niet in de hoedanigheid van een erkend juridisch vertegenwoordiger. Deze persoon als 🎭 advocaat handelde als minor: zonder volmacht, zonder status, en zonder bevoegdheid.

Desondanks werd er geprobeerd om:
• mijn van rechtswege gemelde status te reduceren tot “privémening”;
• mijn autograaf te ontkennen en aan banden te leggen;
• mijn rechtsgeldige positie ondergeschikt te maken aan fictieve procedures.

Dit is niet slechts juridisch onhoudbaar, maar onderstreept exact waar het systeem op drijft:
beeldvorming boven rechtsgrond.

De inzet van deze zogenaamde minor vertegenwoordiger heeft, ironisch genoeg,  mijn rechtspositie alleen maar bevestigd.
Want wat niet gecorrigeerd kán worden, is dat wat juridisch reeds vastligt.

🚫 Controle ≠ Recht

Wat overblijft is een harde conclusie:

Er is nog steeds controle.
Er is nog steeds beeldvorming.
Er is nog steeds een façade, een muur die alleen blijft staan zolang mensen blijven geloven dat dit “nu eenmaal zo is”.

Ik weet wat recht en kromspraak is.
En ik heb dat recht gevolgd: in woord, daad en rechtspositie.

En nee, dat maakt mij geen gevaar, geen wappie, geen fantast.

Dat maakt mij iemand die binnen het systeem gewoon heeft gedaan wat de wet vereist.

🧨 Het horror-spoor van rechtsontkenning

De weigering om dat recht te erkennen heeft niets te maken met “het systeem” zoals het bedoeld is, maar alles met het beeld dat in stand wordt gehouden.

En dát beeld heeft een horror-spoor achtergelaten.

🟥 Een 'moeder' die haar 'kind' verliest door staatsontvoering.
🟥 Een mens dat zijn huis wordt uitgezet door vermoedens en aannamens.
🟥 Een uitkering geplunderd daar men uit gaat van een zuivere aanvaarding ipv een Beneficaire.
🟥 Erkenning ontzegd, voor dat wat van rechtswege is ontstaan.
🟥 De ene na de andere instantie die structureel wegkijkt: omdat de waarheid ongemakkelijk is.

Niet omdat ik fout zat of zit, maar omdat het systeem het niet aandurfde om toe te geven dat ik gelijk had en heb.

Dat is geen falen van mij.
Dat is een fout van het systeem.
Eentje die ik, ongeacht de gevolgen,  zichtbaar heb gemaakt.

Er werd een zogenoemde advocaat betrokken,
maar niet met bevoegdheid en zéker niet in de hoedanigheid van een gelijkwaardige rechtsfunctionaris.
Deze persoon handelde als minor: zonder volledige juridische bekwaamheid, en dus zonder enige bevoegdheid om mijn positie te erkennen, te beoordelen of te corrigeren.

Desondanks werd er getracht mijn status als Adultus Honoratus Beneficiair te bagatelliseren, mijn autograaf te ontkennen,
en mijn van rechtswege gemelde positie te onderwerpen aan subjectief oordeel.

Dat is niet slechts misplaatst, dat is juridisch ongeldig en bestuurlijk misleidend binnen zijn eigen kaders.

Een minor die handelt alsof hij meerderjarig rechtsbevoegd is, pleegt feitelijk bewust rechtsverwarring, en bevestigt daarmee exact waar het systeem zelf op drijft: beeldvorming boven rechtsgrond.

En precies daardoor werd, onbedoeld, de juridische legitimiteit van mijn positie opnieuw bevestigd.

Want wat niet kan worden gecorrigeerd, is dat wat rechtens reeds vaststaat.

De correctie is géén verzoek, géén procedure, géén strijd in een rechtbank.
Het is een administratieve constatering van rechtswege, van een bestaande legitieme juridische status.

⚖️ Er is geen geschil over iets subjectiefs, er is een objectieve juridische realiteit die van rechtswege bestaat,
en dus slechts administratief verwerkt moet worden.

En precies dat wordt genegeerd of geframed alsof het een conflict is, waardoor ik alsnog wordt gedwongen tot een verdedigende positie.

⚖️ Nemo tenetur se ipsum accusare

(= Niemand is gehouden zichzelf te beschuldigen)

Dat beginsel ligt aan de basis van o.a.:

🔹 Het zwijgrecht
🔹 Het verbod op zelfincriminatie
🔹 Het recht op een eerlijk proces (EVRM artikel 6)
🔹 De waarborg dat niemand mag worden gedwongen aan zijn eigen veroordeling mee te werken

📜 Wettelijke verankering
1. Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) – Artikel 6
• Het recht op een eerlijk proces omvat het recht om niet aan je eigen veroordeling mee te werken.
2. Strafrecht  (NL & EU)
• Strafprocedures en handelingen (zoals uitkeringen plunderen door voor te sorteren op de erfenis, belastingen heffen aan niet belastingplichtige, Color of Law, etc.) geldt dat er nimmer onder dwang mag worden afgedwongen als ze tot veroordeling zouden kunnen leiden.
3. Internationale jurisprudentie (o.a. EHRM)
• Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft meerdere keren geoordeeld dat mensen niet verplicht mogen worden tot handelingen die hun eigen juridische positie schaden.

📌 Wat betekent dit ?

Dat iets helder aanvoelen, exact juridisch klopt:

❝Meewerken aan m’n eigen veroordeling zou pas écht het onrecht compleet maken. Dat doe ik dus niet en dat mág ook niet.❞

Dat is geen weigering of obstructie. Dat is een rechtsgeldige recht op basis van internationaal erkend recht.